Turgutlulu ve Demircili dağcıların Emler Zirvesi hikayesi

Turgutlulu ve Demircili dağcılar Emler Zirvesi tırmanışının hikayesini gazetemize anlattılar. 

Dağcılar açıklamalarında;

“Turgutlulu ve Demircili dağcılar 19 Mayıs Atatürk’ü Anma ve Gençlik ve Spor Bayramı’nı dağcılığımızın kalbinin attığı Aladağlar’da kutladılar,3723 metrede Türk Bayrağı açtılar. Sporcular hem fiziksel sınırlarını zorladıkları, hem de milli bayram coşkusunu zirvede kutladıkları bu etkinliğin unutulmaz olduğunu dile getirdiler. Bu unutulmaz faaliyeti gazetemize katılımcı sporculardan  Semih Çolak değerlendirdi.
Dağ faaliyetlerindeki yol arkadaşlarım Kudret Ulutaş, İsmail Gökce,Mustafa Sarı ve Gökhan Akbal ile beraber 19 Mayıs’ı adına yakışır bir şekilde sporla ve coşkuyla kutlamalıyız diye düşündük.15 gün öncesinden bir faaliyet programı hazırladık.Bayramı , dağcılığımızın mabedi olarak kabul edilen Aladağlar’da , Türkiye’nin 12. Aladağlar’ın 3. yüksek dağı olan Emler’de kutlayacaktık. Hemen Nigde’deki dostumuz Mehmet Şenol’la görüşerek gerekli bilgileri aldık ve yasal bilgilendirmeleri yaptık.Hedefimizde 2 günde 3 zirve vardı. Emler,Karasay ve Eznevit. Ancak doğa sporlarında hedeflerinize doğanın izin verdiği kadar ulaşabilirsiniz. Biz de öyle yaptık. 
Bir hafta önceden biletler alındı, çalışmalar başladı. Mayıs ortasında kar yağmaya devam ediyordu. 17 Mayıs Cuma aksamı yola çıktık. Cumartesi sabahı Niğde merkezden Çukurbağ Mahallesi’ne ulaştık. Burada Mehmet Agabey’in bahçesinde kahvaltımızı yapıp Karayalak Kamp Alanı’na doğru hareket ettik.Güneşli hava bizi biraz aldattı.5 kişi 4 cadır kurduk ve kaya tırmanışı antrenmanı icin eskiden açılmış olan rotaları kullanarak biraz ısındık. Havanın kapanmasiyla birlikte kampa dönüp yemek işine koyulduk. Güzel bir akşam yemeğinin ardından çadırlarımıza cekildik.Planlamamıza göre 3:00 te kalkıp 4:00 te zirve için hareket edecektik ancak hesapta olmayan bir fırtına ve yoğun yağış planları değiştirdi. Bu arada çadırım fırtına ve yağmura dayanamayıp içine su alarak bana artık kendisini değiştirmem gerektiğini hatırlattı. Kuru kalan malzemelerle ve uyku tulumumla birlikte Kudret’le Mustafa’nın çadırına sığındım.  ( Zirve çantam sırılsıklam olmuştu. ) Saat 05:00 te kamp alanındaki diğer gruplar çıkmama kararı alarak uykularına geri döndüler. Biz ise güzel bir kahvaltının ardından aklimitize olmak    ( yüksek rakıma uyum sağlamak); eğer hava izin verirse de zirve yapmak üzere yola çıktık. Tabi ben malzemelerim ıslandığı için 80 litrelik kamp çantasıyla bu tırmanışa başlayarak acı bir tecrübe yaşayacağımı bilemezdim.
Tırmanışta rehberliğimizi geçen yaz Emler zirve yapan Gökhan arkadaşımız yaptı.Birbirimizden hiç kopmadan ve cok kontrollü bir sekilde ilk Kapı’ya geldiğimizde zirve heyecanı hepimizi sarmaya başladı. Dağ geçidi olarak tabir edilen yerde güzel fotoğraflar çektirirken hayalimizi gerçekleştireciğimize inandım.Derken Mola Taşı olarak adlandırılan alana ulaştık. Burada bir kahve molası yaparken Malezyalı bir kosucu bayanla karşılaştık. Kendisini bilgilendirdik ve yolu tarif ettik. Kahvemizi içip koşarak rotasına girdi. Biz de son kontrollerimizi yapıp yola devam ettik. Çelikbuyduran mevkisine kadar mola vermeden tırmandık. Buradan bir sonraki günkü hedefimiz olan Eznevit Karasay rotasını inceledik ve yoğun kar yağışının bu tırmanışa izin vermeyeceğinin kararını verdik. Geriye tek hedefimiz kalmıştı. EMLER Zirve...
Yavaş ama emin adımlarla zirveye ilerlerken mola taşında kamp yapıp oradan zirveye çıkan grupla karşılaştık. Ekip liderleri arkadaşım zirve altında derin batak kar olduğunu belirtti. Zirvelerini tebrik edip bilgilendirmeleri için teşekkür ederek  yolumuza devam ettik. Zirveyi görüyor ancak belimize kadar olan karda ilerlemekte zorlanıyorduk. Dinlenerek, sırayla iz açarak 3620 metrede kayalıklarda son molamızı verdik. Kamp çantasının tırmanışa uyumsuzluğunu kayalıklarda hafif bir tehlike atlatarak iyice hissettim. Boynum iyice ağrımaya basladı.Molayı biraz uzun tuttuk. Sonrasında rehberimiz Gökhan’ın bizi doğru yönlendirmesiyle saat 12:15 te 3723 metrelik Emler zirveye dokunmanın mutluluğunu birbirimizi kutlayarak yaşadık.19 Mayıs Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramı’nı adına yakışır bir şekilde (doğa öyle izin verdiği için bir gün önceden) coşkuyla kutladık.Tenzig ve İbiş de bu mutluluğumuza ortak oldu. Zirvede bayrağımızı dalgalandırmanın gururunu yaşadık.Bol bol fotograf cektirip zirvede çay keyfi yaptık. Karşımızda Demirkazık , yanımızda Kızılkaya ve Aladağlar’ın muhteşem zirvelerini seyrettik. Yaklaşık bir saatlik zirve coşkusunun ardından inişe geçtik. 
Yer yer 1,5 metreyi bulan batak karda inmek ne kadar zor olsa da yardımlaşarak zor kısmı geride bıraktık. Arkamızdan yola çıkan ekibi zirve konusunda bilgilendirerek inişe devam ettik. Derin batak karda iz açamayan Malezyalı arkadasımızın zirve altından dönüşünü de üzüntüyle izledik.
İnişteki uzun mola yerimizi de “Manisa Zirvesi” olarak adlandırdık. Gölge alanların buzlandığı yerlerde kazmalarımızın gücünden yararlandık. Kısa nefes molalarıyla ve yavaş tempoda Kapı’ya kadar ulaştık. Zirve mutluluğu buralarda sırtımın  ve boynumun ağrısını aldı götürdü. Kamp alanına artık çok az kaldı. Kampa gelmeden derede buz gibi suyla bir güzel yorgunluğumuzu attık. Saat 17:30’da sağ salim kamp alanına ulaşarak bu yıl Karayalak Kamp Alanı’ndan Emler Zirve yapan ilk ekip olmanın haklı gururunu yaşadık. 
Güzel bir akşam yemeğinin ardından Demirkazık manzarası eşliğinde keyif caylarımızı içtikten sonra dinlenmeye çekildik. Ben yine bu geceyi de komşu çadırda geçirdim.
Bayram sabahına zorlu zirvenin haklı gururuyla uyandık adeta. Dinlenmiş, rahat ve huzurlu. Kamp alanında vaktimiz çok olduğu icin Aladağlar manzaralarının keyfini doyasıya çıkardık. Yavaş yavaş hazırlandık. Karşılaştığımız dostlarla sohbet etme fırsatı bulduk, zirvemizi değerlendirdik. Saat 13:00 te Karayalak Kamp Alanı’na veda ederek Niğde merkeze ulaştık. Saat 19:00’ a kadar merkezde vakit geçirdikten sonra 20:00’de otobüsümüze binerek dönüş yoluna geçtik...
Bu faaliyette zirveye inanan ancak disiplinden hiç kopmayan tüm ekip arkadaşlarımı gösterdikleri üstün performans ve mücadele sebebiyle yürekten kutluyorum. Ayrıca Aladağlar’da bizlere her türlü desteği sağlayan Şenol Ailesi’ne de ekibimiz adına bir kez daha teşekkür ediyorum.
Yüksek dağlara sevdalanan Manisalı Dağcılar olarak yüksek irtifa tırmanışlarına devam edeceğiz. Bizleri destekleyen, iyi dileklerini esirgemeyen tüm kulüplere ve yöneticilere buradan bir kez daha teşekkür ederiz.
Son olarak sunu belirtmek istiyorum: “Son sözü her zaman dağ söyler, unutmayın ki en iyi dağcı; evine ve sevdiklerine sağlıkla ulaşan dağcıdır.”” İfadelerinde bulundu.